ആബിദ അബ്ദുല്‍ കാദര്‍
പുളിക്കൂര്‍
മയക്കത്തിലായിരുന്നേതോ കോണില്‍
മെല്ലെ തൊട്ടുണര്‍ത്തിയതാരോ
മനം നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുകയായി
മധുരമാം നാദത്തിന്‍ ഈണമതേറ്റ്
മോഹമായിരുന്നുയരെ പറക്കാന്‍
മാനമിരുണ്ടത് വ്യര്‍ത്ഥമായ് പോയി
മോഹങ്ങളങ്ങനെ ഉള്ളിലമര്‍ത്തി
മാനം നോക്കി നടന്നങ്ങു നീങ്ങി
മാടി വിളിച്ചില്ല പിന്നില്‍ നിന്നാരും
മാറോടണക്കാന്‍ തുനിഞ്ഞതുമില്ല
മെല്ലെയുണരൂ ചിറകു കുടഞ്ഞ്
മാനം തെളിഞ്ഞു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ
മാടി വിളിക്കുന്നു പിന്നില്‍ നിന്നാരോ
മാറ്റത്തിനുള്ളൊരു നേരമായെന്ന്
മഷിയാല്‍ വിരിയും അക്ഷരപ്പൂക്കളെ
മതിയാവുവോളം വാരിപ്പുണരാന്‍.
