രമ്യ ഗായത്രി
അലാറം അലറികരഞ്ഞു.. അടുക്കളയില്‍ പത്തുകയ്യും രണ്ടു കാലുകളുമായി അവള്‍ ഓടി നടന്നു. കണ്ണുകള്‍ ഹാളില്‍ ഉള്ള ഘടികാരവുമായി ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് സല്ലപിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മുടികെട്ടില്‍നിന്ന് ഊര്‍ന്ന മുടി പേടിയോടെ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, മേശപ്പുറത്തു നിരത്തിവെച്ച പ്രാതലും ഉച്ചയൂണും തമ്മില്‍ തമ്മില്‍ നോക്കി ചിരിച്ചു. മകന്‍ സ്‌കൂള്‍ ബസില്‍ കയറുന്നതും, ഭര്‍ത്താവ് കാറില്‍ കയറുന്നതും കൈവീശികൊണ്ട് അവള്‍ നോക്കിനിന്നു. ശ്വാസമെടുത്തു അവള്‍ കണ്ണ് തുറന്നു, അലാറം കൈത്തട്ടി വീണു കിടക്കുന്നു. റോഡില്‍ പതിവുപോലെ ആംബുലന്‍സിന്റ ശബ്ദം, സൂര്യന്‍ മുറിയാകെ സ്വര്‍ണവര്‍ണ്ണമാക്കിയിരിക്കുന്നു. മകനും, ഭര്‍ത്താവും മൂടിപ്പുതച്ചു ഉറങ്ങുന്നു. പ്രാതലും ഉച്ചയൂണും പരസ്പരം കണ്ടിട്ടു കുറെ ദിവസങ്ങളായി. സമയം ഇനിയും ഉണ്ടല്ലോ എന്ന മനസിന്റെ വാക്കുകള്‍ അനുസരിച്ചു അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ക്കുമുകളിലൂടെ പുതപ്പു വലിച്ചിട്ടു.
